Ik loop een praktisch lege winkel binnen, via één van de twee grote openstaande puien en degene naast mij zegt zachtjes: “Lori, we moeten denk ik wel een mondkapje op doen.” Zij doet het een beetje vertwijfelend. Ik denk; niemand hoest, er is ventilatie genoeg, waarschijnlijk ga ik eerder dood als ik straks in mijn auto naar huis rijdt of ik krijg later kanker. Kortom mijn interne risicoanalyse geeft alles behalve alarmbellen. In de stad of supermarkt zie ik haast alleen maar mensen met mondkapjes en verfronst denk ik echt: “Ben ik nou gek..??”. Dus daar wil ik het even over hebben.

Inhoud
Ik ben niet zo mening-erig, maar die mondkapjes hè..
Een eigen mening heb ik wel hoor. Maar delen of mensen overtuigen met iets dat ik echt vind, doe ik zelden bewust. Ik laat liever de keuze bij de ander zelf. Mocht ik je inspireren, helpen je in je kracht te zetten of een stukje positiviteit brengen, ja, dat zou leuk zijn. En anders laat ik lekker jouw mening bij jou en mijn mening bij mij. Maar nu met het mondkapjes gebeuren, voel ik gewoon dat ik dit stukje eruit wil spuiten. Als een grote, geile walvis.

Waarom spuiten? Nou ik heb wel wat vragen, twijfels en gedachtegangen omtrent die mondkapjes
Aan iedereen even, gewoon een vraag: voel je je echt zen met zo’n mondkapje? Ook op de lange termijn? Voel je je echt veiliger? Denk je echt dat we hiermee het virus onder controle krijgen? Kunnen we dat op deze manier? Draag je een mondkapje omdat je hier vanuit Zelf echt achter staat? Of wordt je verplicht door je werkgever of de overheid? Of door je gevoel dat dit “ware” saamhorigheid is. Een manier om elkaar te helpen. Te beschermen.
Kijk, als je dit wel echt prima vindt en je op deze manier zen voelt, dan hoor je mij niks zeggen. Echt niet. Alle respect voor jouw individuele keuze! Dat voorop.

Wat is zorgen voor elkaar dan? Of zorgen voor onszelf?
Als jij of ik besluit om een mondkapje te dragen omdat we zelf iets besmettelijks hebben. Prima, heel vriendelijk. En zo gaan we normaal gesproken ook niet met een griepje op babybezoek, wassen onze klauwen na het kakken en slaan een potje seks over tijdens een schimmelinfectie of andere nare toestand van onderen.
Maar als ik gewoon een beetje gezond rondloop, in mijn lichaampje vol “normale” bacteriën, ben ik dan écht zo’n groot potentieel risico voor de ander? Ik weet in ieder geval dat het voor mijn eigen (mentale) gezondheid zeer onplezierig is. Zo’n mondkapje. Een belemmering voor mijn ademhaling bijvoorbeeld, nogal essentieel voor mijn vitaliteit. Daarnaast vind ik de communicatie met anderen een stuk lastiger, zonder te kunnen liplezen of de mimiek te zien. Of te kunnen glimlachen naar elkaar.
Het meest verdrietig vind ik de gezonde personen met een mondkapje op die in hun uppie een stukje fietsen of wandelen. In de buitenlucht. Geen mens er omheen. Waarom? Waarom?
Ik zou mij zo “gekneveld” en onderdrukt voelen. Een slaaf. Maar van wat?
Jij bent een mens, mooi lichtwezen, je bent vrij om hier met je volledige eigen lichaam en mooie ziel te zijn. Evenveel recht als een ander. Ziek of gezond. In volle glorie.

Wat is jouw suggestie dan Lori, hoe los jij deze shit op?
Een andere aanleiding voor dit stukje is ook een beetje een zelfanalyse. Ik spreek en zie veel mensen die zich angstig en/of beperkt voelen door Corona en ik heb dat eigenlijk niet. Hoe kan dat?

Het is maar waar ik kijk
Ga even met mij mee terug in de tijd. Toen ik begin dit jaar van Corona hoorde, ben ik weer dagelijks het nieuws gaan volgen. Dit deed ik heel bewust al jaren niet meer. De focus verleggen van eigenlijk alleen maar nare dingen die gebeuren “ergens”, waar ik totaal geen grip op heb, naar mijn eigen acties, gedachtes en de omgeving en mensen in front of me, is een van de dingen die mij veel vrijheid hebben gegeven. Grip op mijn eigen leven. Een zinvoller gevoel. Meer rust en acceptatie.
Met het volgen van het nieuws, kreeg ik weer dat nare gevoel. Veel ellende. Geen grip. Al die dagelijkse besmettingscijfers, kan dat misschien van invloed zijn op de gemoedstoestand van velen? Met de TV op zwart en mijn ogen vooruit heb ik een heel andere beleving namelijk. Ik kan wel 100 voorbeelden noemen van leuke, lieve, inspirerende, interessante en grappige acties van mensen om mij heen.

Echte groepsdieren
Wat mij ook opvalt is dat wij mensen maar gewoon simpele, échte groepsdieren zijn. De makkelijkste weg is namelijk om te doen wat de meeste mensen doen. En zeker als “de leider” het zegt. Bij ons in de huidpraktijk doen wij ook aan de maatregelen. Voelt solidair. Onze klanten voelen zich dan veilig. Andere praktijken doen het ook, want fair enough als mijn klanten naar een andere zaak gaan, heb ik ook geen geld. Toch een probleempje.
En dit gebeurt natuurlijk ook bij de supermarkten. Al het personeel draagt een mondkapje (door zelf of verplicht door werkgever?). De meeste klanten inmiddels ook. En als ik als enige mijn boodschapjes doe zonder mondkapje, voel ik mij ook ongemakkelijk. Een outsider. De badguy. Lady, dan.
Maar als ik ‘m opdoe, voel ik mij nog meer ongemakkelijk. Afgesneden van mijn zelf. Ik vind het onzinnig. Dit is niet mijn waarheid.
Kies ik dan voor mijzelf of voor de menigte?

Oeff.. die waarheid hè
Nog even over die dingen die mij veel vrijheid hebben gegeven. Een daarvan is om niks meer te bestempelen als DE waarheid, maar een waarheid.
Voorheen was ik nogal van de wetenschappelijke onderzoeken. Bewijs. Waarheid. Zekerheid. Totdat ik dit losliet. En daar ging mijn laatste houvast als perfectionistje. Maar in plaats van mij verloren te voelen, was ik vrij. Want ik sta open voor mogelijkheden. Ik ben zeker niet tegen onderzoeken. Alles geeft interessante info. Het brengt ons wat. Maar staat niet onder bijna elk wetenschappelijk onderzoek in de discussie iets in de trant van: “verder onderzoek wordt aanbevolen…”
Informatie vergaren, uitproberen, bijstellen en wéér opnieuw de cirkel in.

De angst van het niet weten
Daarnaast kan een mens niet alles weten. Ik verdiep mij in dingen waar mijn interesse liggen en een ander doet dat op haar manier. Dit maakt ons niet dommer of slimmer dan de ander. Gewoon anders. En informatie aannemen van elkaar is soms een noodzaak. Maar iets aannemen is wel lastig, als ik er zelf geen kennis van heb. Bij de autodealer zal ik waarschijnlijk met een hogere rekening naar huis gaan, dan mijn vriend. Met dezelfde auto.
In dit kapitalistische stelsel heeft veel info (helaas) een dubbele laag. Manipulatie ligt op de loer (marketing is slim, of zullen we eens de algoritmes onder de loep leggen). En soms weet je het gewoon niet. Maar wat ik wel “weet” is mijn eigen gevoel bij de informatie die ik krijg. En daarbij graaf ik graag een stukje verder naar de essentie der dingen.
Kijk, ik kan nu een heel artikel schrijven over de aankomende regels omtrent mondkapjes, lekker de angst voeden, en er ook effe wat affiliate links inproppen, zodat wanneer jij een mondkapje draagt, ik daar geld mee verdien. Hoe voelt dat? Wat is de essentie dan?*
Maar ja, ik heb ook angsten en onzekerheden. En ik weet ook DE waarheid niet. Misschien blijkt mijn keuze voor geen mondkapje over een paar jaar wel enorm asociaal en ziekteverwekkend. Maar op dit moment, zegt mijn gezonde verstand: Nope. Als we allemaal een mondkapje opdoen “verslaan” we geen virus.
Die angst is maar naar wie je luistert. Naar waar je kijkt. Door wat je je laat beïnvloeden. Of aan wie je de controle geeft.

En dan nog een klein, klein puntje
Stel, we doen een proef op de som met z’n allen. Niet pappen en nathouden, maar even lekker concreet. We doen 1 maand mondkapjes, met zoveel mogelijk mensen (vrijwillig uiteraard). Een duidelijke begin en eindtijd. Het onderzoek transparant. En dan meten we de échte doden door Corona (sorry, even plat in onderzoekstaal). Vervolgens doen we netjes een open debat en bediscussiëren de boel én maken we een objectief lijstje van de positieve gevolgen van mondkapjes versus de negatieve gevolgen van mondkapjes. Ik roep maar wat hoor.
Los daarvan kunnen we ook positief en pro-actief handelen. Laten we gezonde, biologische voeding of leefstijl stimuleren en promoten. Laten we elkaar helpen bij de mentale gezondheid. Ik roep nog maar een keer wat hoor. Het geeft wellicht iets meer grip op ons eigen leven, dan maar afwachten tot een heilig vaccin ons red.
En misschien, misschien kunnen we wat minder bezuinigen op de gezondheidszorg?

Dus luister vooral niet naar mij
Het zijn maar mijn gedachtegangen. Gewoon even uitgekotst op het digitale papier. Ik ben waarschijnlijk toch gek, die outsider. Diegene die het weer anders wilt doen. Die maar zweverig over liefde en harmonie praat. Die niks als waarheid kan benoemen. Dat gekke kind die het leven ziet als een grote speeltuin om in te leren en groeien. Diegene die zegt dat er ALTIJD keuzes en mogelijkheden zijn. Die rare die roept: niks is zeker in het leven, behalve de dood. Wat een eigenwijze drol, die naar niemand luistert.
Ach, ik zal je zeggen, ik luister wel degelijk. Meer dan je denkt.
Ik luister naar diegene of datgene dat/wat mij helpt groeien. Mij in mijn kracht zet. Die mij wijzer maakt. Of gezonder. Positiever. Gelukkiger, blijer. Ik luister naar respectvolle kritiek. Ik luister als iemand mij iets wilt meegeven, als mogelijkheid niet als noodzaak. En dat voel ik ja, dan voel ik liefde en harmonie. Een beetje gek kriebelig gevoel van binnen. Best fijn.
Maar luisteren naar angst-aanpraatjes, dreigementen, dat ik op deze manier mensen ziek maak. Daar pas ik voor. En ik pas er ook voor om iets of iemand anders de controle over mij te geven.
Ehm, met je lange lulverhaal, ga je nou een mondkapje dragen of niet?
Tja, ik ben dan wel klaar met Corona, maar Corona is nog niet klaar met mij. Nee. Kanker ook niet. Depressies ook niet. Pedofilie is er ook, wereldhonger ook. Is er hiervoor ook al een one size fits all-oplossing? Dan hoor ik ‘m graag.
Met de aankomende verplichting van de mondkapjes in supermarkten, zal ik in de praktijk meespelen. Dat is goed. Van boetes word ik niet gelukkig en zonder wat te eten groei ik zeker niet.
Maarrr, misschien vind ik wel een maniertje. Keuzes en mogelijkheden (-:
Het spel des levens. I’m playing.
En in de tussentijd?
Met het hele angstvirus-gebeuren doe ik dus niet mee. No, no, no. Maar voor goed voor mijzelf zorgen, voor de mensen om mij heen, liefde verspreiden, klaar staan voor een ander. Daarvoor mag je altijd aan mijn deur kloppen. En welja, dan laat ik ook nog iets meer dan 3 mensen binnen ook.
Afbeeldingen: Pixabay / *een grapje natuurlijk, de boeken zijn random, ik heb behalve de titel niks gelezen. Ze zijn wel echt affiliate 😮
10 Reacties
Bijzonder jouw gedachte: “Ben ik nou gek..??” Over de mondkapjes. Ik had precies diezelfde gedachte tijdens de afgelopen maanden waarin niemand zich aan de regels hield en er gewoon op uit ging en deed alsof er niets aan de hand was. Ik zat al een tijd thuis. Ben ik nou gek? Er is een pandemie gaande. Als je ook maar iets kan doen om anderen te helpen (met mondkapjes ) waarom dan niet? Maar het is de regering goed gelukt: vanaf dag 1 om mondkapjes te demoniseren en de dragers als gekke henkies weg te zetten. Ik hoop dat ze trots zijn op zichzelf en de verdeeldheid die ze veroorzaakt hebben.
…Bianca schreef als laatst…Mijn New York reisverslagen
Die verdeeldheid is wel een puntje wat je zegt. Ik voel voor mijzelf dat ik een mondkapje dus niet wil doen, maar alle respect voor mensen die het wel willen doen. Wat ik het naarste vind van alles, is dat inderdaad de ene kant lelijk gaat doen over de andere kant (en andersom). Ik probeer er voor mijzelf voor te waken, en dat is inderdaad soms best lastig. Want ik wil wel bij mijn eigen gevoel en keuze blijven, maar er is ook een andere keuze die ik wel wil respecteren, maar zelf dus niet kies. En ook een stukje waar ik helemaal geen invloed op heb (zoals bijv. verplichting met boete). Ik wens je een fijn weekend 🙂
De media maken iedereen gek, de cijfers van het RIVM ook. Mensen die positief getest zijn, maar overlijden door een andere kwaal worden ook meegerekend als coronadoden. Dat is niet juist.
Mondkapjes….de mensen ( voornamelijk boomers) lijken daardoor te denken dat de 1,5 meter niet meer nodig is en staan in de supermarkt als vanouds in je nek te hijgen. Ik draag geen mondkapje omdat anderen dan wel de 1,5 meter afstand houden.
…Rianne schreef als laatst…Explosief groeien dankzij Pinterest
Dat is inderdaad ook nog een maniertje ja, geen mondkapjes zodat wel de afstand wordt bewaard. Hier in de lift bij mijn flat, mogen nu 2 personen tegelijk erin. Ik merk bijvoorbeeld verschil dat de ene persoon het wel prima vindt als er een derde persoon bij stapt en de andere niet. Maar wat mooi is om te zien is dat mensen het netjes aan elkaar vragen. Dit blijkt voor mij maar dat individuen goed zelf respectvol en rekening houdend met elkaar kunnen omgaan. Mooi om te zien, dit is waar ik naar wil blijven kijken namelijk.
Ik ben het totaal niet met jou eens. Een mondkapje dient vooral om anderen te beschermen voor het geval je wel besmet bent maar geen symptomen hebt.
Ik draag het wel niet als ik ergens alleen loop maar in winkelstraten en winkels altijd. Als iedereen er eentje draagt is er minder kans om een besmetting op te lopen of door te geven. Ik vind in deze tijden het niet dragen van een mondkapje egoïstisch.
Helemaal mee eens! Je kunt niet zelf bedenken of je gezond bent.
In mijn optiek kan ik voor een héél groot gedeelte wel zelf bedenken of ik gezond ben. En inderdaad er is altijd een (kleine) mogelijkheid of “risico” dat ik wél iets heb. Maar om daarvoor zulke maatregelen te nemen vind ik voor mijzelf onevenredig. Dan zou je dat (los van Corona) wel voor het hele leven en altijd zo kunnen doen: een mondkapje om anderen te beschermen, omdat er altijd een risico is..
Ik vind het mooi van jou dat je ervoor kiest om een mondkapje te dragen om anderen te beschermen. En je kunt wel zeggen dat jij jezelf egoïstisch vindt als je dit niet zou doen – en dat mag. Maar ik kijk er niet zo naar. Ik vind mijzelf niet egoïstisch, omdat ik op andere manieren rekening houd met risicopersonen om het maar zo te zeggen. Bijvoorbeeld niet afspreken als die persoon dat niet wilt. Even wachten op de persoon in de supermarkt die bij het schap staat waar ik ook moet zijn. Dat soort dingen. Toch bedankt voor het delen van je reactie. Fijn weekend 🙂
Ik ben het met je eens. Die mondkapjes, op een gegeven moment ging de groepsdruk meewegen. Maar… ik blijf tot het einde standvastig, omdat ik het belangrijk vind dat ik laat zien dat het niet verplicht is. En ik moet zeggen dat ik me ook helemaal niet bezwaard voel om zonder mondlap in de winkel te lopen. Sterker nog, ik voel me nog steeds één van de weinige normale mensen. Maar, als er een boete op komt te staan, tja, dan wordt het anders. Al zijn er kennelijk wel mogelijkheden als je zegt dat je een beperking hebt waardoor je hem niet kunt dragen (het ontregelt me teveel is niet te bewijzen tenslotte). Maargoed, of ik dat ook aanga en durf, dat weet ik nog niet. Tot 1 december geen mondlap voor mij in ieder geval.
ja precies, en in een andere reactie las ik ook al dat iemand gewoon zijn boodschappen online ging bestellen. Toen dacht ik ja! ik ga bij zo’n biologische winkel mijn spulletjes zoveel mogelijk halen, dan sponsor ik ook nog eens de “gezonde” tak. En die mogelijkheid om er zo wat van te zeggen onthoud ik ook. Liefs,