Het is 10 voor half 9 op een schooldag en als alles rondom de ochtendspits in huis (en daarbuiten) vlekkeloos verloopt, komen we net op tijd aan op school. De daily challenge. En juist dat moment ontpopt zich in een “Ik wil mijn jas niet aan” opvoedkwestie… Vervolgens ontstaat actie-reactie, dochter gaat zonder jas naar school en ik bots op tegen mijn eigen ego..
Lees ook: “Zelfreflectie over je eigen opvoeding“
Een nuttige “zonder jas” ervaring
Nu ben ik als moeder (/opvoeder/ levensbegeleider) een grote voorstander van het laten opdoen van eigen ervaringen. Ik kan namelijk uitleggen dat het zonder jas in hartje herfst nogal koud kan zijn. Ik kan uitleggen dat je ziek kunt worden en dat mama je daarvoor wilt behoeden. Maar als deze argumenten niet overtuigend zijn, dan is een eigen “zonder jas” ervaring de oplossing. Dus op de derde ik wil mijn jas niet aan, vraag ik: “Weet je het zeker?” en huppelt zij met een voldane ja de deur uit, de kou in.
Kritiek op mijn keuze
Hierop krijg ik kritiek: Nu zadel je de juffrouw op met dit probleem! Mijn ego voelt zich direct aangevallen. Want wil je nu beweren dat ik alleen aan mezelf denk? Het gaat mij om de eigen ervaring voor haar. Een keertje zonder jas kan toch geen kwaad, waarschijnlijk is hierna point made, niemand dood.
En ik krijg nog meer kritiek. Ze kan wel een longontsteking krijgen! Wat? Wil je nu beweren dat ik slecht voor mijn kind zorg?
Kritiek of feedback?
Mijn ego werd hier nogal opstandig van. Boos ook. Ik voelde me aangevallen. Sterker nog, ik ging zo erg twijfelen en vervolgens voelde ik me verdorie nog een slechte moeder ook! Terwijl het helemaal niet zo bedoeld was. Wat is hier aan de hand?
Zachtaardig naar jezelf
Allereerst komt mijn onzekerheid naar boven bij deze opvoedingsgerelateerde kritiek. Ik bestempel mijn keuze direct als slecht en de andere mening als juist. Maar dit is helemaal niet fair naar mezelf. Ik vind namelijk nog steeds eigen ervaringen erg belangrijk. Alleen had ik dat “zonder jas” ding, nog iets meer kunnen inkaderen. Door bijvoorbeeld de juffrouw in te lichten. Of toch haar jas in een tasje op school op te hangen. Of ik had tegen mijn dochter kunnen zeggen dat ze het zonder jas mag proberen, maar dat ze hem wel moet méénemen. Daar had ik gewoon nog niet aan gedacht op dat moment.
En dat brengt me ook bij het volgende punt. Is die kritiek wel kritiek? Of vat ík het zo op. Natuurlijk spreekt de tone of voice een rol. Maar als ik gewoon voor mijn eigen keuzes sta, hoef ik niet onzeker te zijn en kan ik de kritiek als feedback of suggesties incasseren. En bij nader inzien komen overigens ook deze bemoeienissen (oké oké, feedbackpunten) voort uit liefde voor het kind. Er is dus niks kwaadaardigs aan.
Ook leuk: “Wat is Natuurlijk Ouderschap (Attachment Parenting)? En is dit een match met mijn opvoedvisie“
Volgende keer toch maar die jas aan
Afijn, dochter kwam met een zuur gezicht uit school: “Mam, heb je mijn jas bij je?” Waarop ik vroeg: “Heb je het koud?”. Een mompelende ja volgde en dat was genoeg. Punt gemaakt. Klaar. Told you 😉
En ik? Een volgende dusdanige opvoedkwestie zal ik nog steeds aanpakken vanuit mijn eigen optiek. Maar dan mét zelfvertrouwen én de nieuwe inzichten uit de kritiek/feedback/suggesties. Zo zie je maar. Ook ik als moeder, kan soms een eigen “zonder jas” ervaring gebruiken ????
