Mijn gedachtegangen over omdenken en opvoeden

Soms kunnen kleine dingen een grote inspiratie zijn. Zo kreeg ik van mijn vader een leuk boekje* te leen over omdenken. Met name gericht op “lastige” kinderen, maar uiteraard toepasbaar op alle problemen in je leven. Omdenken en opvoeden: van een probleem een mogelijkheid te maken.

• Berthold Gunster “Lastige kinderen? heb jij even geluk haast”
• Andere leuke omdenk boeken

Ouders; opvoeders, begeleiders of simpelweg de pakezels?

Heel bevrijdend vond ik de passage over de term “opvoeden”. Je probeert je kind “goed” op te voeden, maar wat is goed? Dat is hoe JIJ kijkt naar het leven, wat jij belangrijk vindt. En als jij iets goed vindt zal je je kind traditioneel gezien belonen. Als jij het niet goed vindt zal je je kind traditioneel gezien straffen.

Ook leuk: “omdenken en twee is jeej”

Zo maak je je perfecte mini-me – hoop je. Helaas pindakaas is jouw nageslacht een andere JIJ en kan die kijk op het leven verschillen. Heb je dan een probleem dat je moet oplossen? Als meneer of madame het anders in gedachte heeft. Naar links wil in plaats van naar rechts. Of biedt die situatie een mogelijkheid, een soort dieper verlangen van wat het kind eigenlijk wilt.

Misschien wil jij wel naar huis omdat je het koud hebt buiten en was het kind van plan om heel ondernemend op ontdekkingsreis te gaan. Dat is geen probleem. Dat is een fantastische eigenschap!

De strijd aan gaan met je kind

Zo kun je er een strijd van maken, want als het kind niet naar jou luistert ben jij als moeder wel gekrenkt. Want waar is je gezag?! Of je vraagt je af in hoeverre dit een groot of belangrijk probleem is.

Je kiest ervoor dat het geen probleem is en dat je ook weer niet zo per se naar huis hoeft. Vervolgens ga je met je kind mee, loopt door kleine paadjes, verzamelt takjes en steentjes, en kijkt in die sprankelende ogen terwijl jouw dreumes jou van alles aanwijst en het al schaterlachende probeert te benoemen. Geen probleem. Een mogelijkheid.

Omdenken en opvoeden

Opvoeden. Misschien wel een verkeerde term? Want je maakt een kind niet tot iemand wie jij wilt dat het wordt. Waar is dan de autonomie? Begeleiden klinkt mij al beter. Je accepteert dat het kind is wie het is en wat het wilt. Als je hierin nog dieper duikt zal je misschien wel tot op de term pakezel kunnen komen, haha. Het kind zal in haar leven haar eigen weg kiezen. Jij kunt daar niks aan veranderen, hooguit informeren, bijstaan. En er gewoon onvoorwaardelijk voor hem of haar zijn, als het al dan niet mis gaat. Zoals een pakezel met de trekker meegaat. Het ezeltje is er altijd en ezeltje helpt altijd. De trekker bepaalt zijn weg.