Een kneiterharde mental breakdown is de nachtmerrie die ik momenteel volop beleef. Van een vrolijke, energieke working mom naar een donkere en lege opgever. Nope, dát had ik niet zien aankomen. Hoe begint een burn out..? Bij mij in ieder geval zeer plotseling en genadeloos. Begin januari 2018 verdween mijn ziel in de duisternis. Wat moet ik in godsnaam nu? Met een enigszins falend gevoel druk ik op “posten”, maar het is de waarheid. Ik stortte compleet in.
Meer info: “boeken over burn out”
Inhoud
Hoe begint een burn out.. ineens was het klaar
Op een donkere dinsdagochtend 7.00 uur zie ik mezelf over straat dwalen. Met het laatste stukje kracht, trek ik de hond met me mee. Ik voel me leeg. Uit mijn lichaam. Ik loop richting, geen idee. Ik wil alleen lopen. Weg. Niet denken. Auto’s razen voorbij. Richting werk en verplichtingen. Gehaast. Ik voel afkeer. Het miezert, maar ik vind het fijn om iets aards te voelen. Een deur gaat open en dicht. Verder is het stil in deze straat. Alles is nog donker. Alles nog in rust. Rust. Waar is míjn fucking rust?
Niks kan me nu meer schelen
Twee slapende gezinsleden en een huilende dreumes heb ik zonder nadenken of twijfel achter gelaten. Gewoon de deur dichtgetrokken en weggelopen. Ik wil geen mama zijn. Geen vrouw. Niet het eten maken of iemand aankleden. Ik wil niet rijden door de drukke spits. Niet werken. Ik wil het allemaal niet meer doen. Een schreeuwende STOP, klapt heel mijn “zijn” uit elkaar. Waar het vandaan komt, geen idee. Maar dat ik er geen controle meer over heb, is zeker.
Donkere gedachtes
De kou trekt langs de dunne panty van mijn werkoutfit. Hij snijdt door mijn lichaam. Ik bibber. Maar meer nog van mijn donkere gedachtes. Wat een rotmoeder, slechte werknemer, gefaald persoon om het zomaar op te geven. Wat moet ik nu? Ik voel me leger dan leeg. Normaal overal een antwoord op. Maar nu weet ik het gewoon niet meer. Wat moet ik nu? WAT moet ik nu?
Ik moet terug, zo verder gaat niet meer
Het laatste restje verstand, stuurt mijn lopende benen toch maar naar huis. Inmiddels zit het gezin beneden te ontbijten. Dreumes huilt. Nog steeds. En dat vreselijke geluid sneed mijn kop eraf. De aller-allerlaatste druppel. Een harde schreeuw vanuit het diepst van mijn ziel, veroorzaakt een genadeloos drama. Er volgt een luide ruzie, twee huilende kids en een radeloze man. Paniek. Ik zie een zielig hoopje huilend ellende, maar ik ben het niet.
Oh fuck. Ik ben het wel.
Ik kan niet meer.
Leeg.
Verloren rainbows and unicorns
Waar is mijn working mom mentaliteit? Mijn happy spirit en eindeloze energie? En waar zijn mijn fucking rainbows and unicorns? Time to get my shit together. Ik lees ergens: “Erken je ware gevoel aan jezelf. Wees daarin open naar anderen. Vraag hulp en neem hulp aan.”
Ah men.. not my cup of tea. Alle drie niet. Maar ik heb geen keuze. En ik hoor mijzelf zeggen tegen anderen: “JIJ bent de regisseur van je eigen leven.” En van “Ja, je bent verantwoordelijk. Maar je hoeft niet alles zelf te doen”. Makkelijk, advies geven aan anderen. Tja. Nu moet ik het zelf gaan doen. Op naar míjn fucking rainbows and unicorns. Maar hoe. Wat moet ik doen?
Lees het vervolg: “De achtbaan die volgt na je mental breakdown, is zowel verstikkend als bevrijdend. (Shit.. een burn out en nu?!)”
Ik ben inmiddels 2 weken verder en ook al wat inzichten rijker. Daardoor heb ik de stille hoop dat het gewoon een korte inzinking is. Ik negeer mijn gevoel, die zegt dat het wel meer dan een “kort iets” is. Ik wil zo graag weer blij zijn.. De komende weken geen fantastische verhalen met een perfect pokerface op Mama’s Jungle. Het is de rauwe werkelijkheid van een mommy die het niet meer kon handelen. Schrijven helpt, maar toch ga ik ook afstand nemen van mijn blog. Keep you updated. Much love!
Bronnen: pinterest, Imgur, teeturtle.com
10 Reacties
Knap dat je er over schrijft en er eerlijk en open over durft te zijn.
Hopelijk zijn er mensen om je heen die er voor je zijn en je steunen. Dingen voor je overnemen zodat je echt voor jezelf kan zorgen.
Sterkte de komende tijd !
Stap 1 heb je al gezet ????
Je bent een topper. Neem je tijd. Diep in dat donkere dal zijn er op den duur weer regenbogen en unicorns. Echt!
Wat moedig van jou om hierover te schrijven. Ik ben er heel zeker van dat veel moeders zich hierin herkennen. Jammer genoeg is het vaak nog taboe om erover te spreken en houden we altijd maar de schone schijn op voor mekaar… Heel veel sterkte.
Goed dat je dit deelt! Sterkte!
…Sofie schreef als laatst…Triest maar waar: een minister voor eenzaamheid
Ach lieverd, ik heb zo met je te doen. Maar je weg naar herstel is al begonnen. I’ve been there. Jou lichtpuntje komt weer, steun en leun om de mensen om je heen!! En je faalt niet, je komt terug met een nog betere versie van jezelf! Je bent een fantastisch mens, uniek. Ik geloof in je ????????????????
Stoer ben je, dat je ook de keerzijde deelt! Je bent geen robot, maar een mens en dan kan dit dus gebeuren. Het kan iedereen gebeuren.
Naar voor je, dat je je zo voelt, hopelijk helpen de inzichten je een beetje en gaat het steeds een beetje beter.
Keep your head up! ♡
Ach meis wat een zwart gat ben jij in beland, heel erg veel sterkte. Ik weet hoe dit is, maar het komt goed. Liefs Paula
Hi, wat goed van je dat je dit op schrijft. Laat je gevoel er zijn en neem de rust die je nu nodig hebt. Enne je bent niet de enige. Op social media zie je vooral de mooie kanten van het leven voorbij komen. Maar ook dit mag er zijn.
Als je eens wilt praten of afleiding zoekt, bij mij kan je je ei kwijt.
Alle liefs.
Wat shit zeg voor je. Ik herken het gevoel, begin er zelf pas een beetje uit te kruipen. Heel veel sterkte!
*knuffel*