Een lesje “grenzen aangeven”, in huize Jungle

Na het avondeten speel ik nog even rustig met mijn kinderen en de houten treinbaan. Eeehh rustig, na het avondeten?! Door de combi “vermoeide 6-jarige” en “een drukke peuter in zijn sloopfase”, blijft de treinbaan zó niet heel. Binnen no-time krijst de één, wordt vervolgens de ander in elkaar getimmerd en verlies ik de controle: “Kappppuuuhhhhh nu godverdomme!!!”. Oopsie. Een duidelijk gevalletje van over onze grenzen heen gaan. Kortom, wat leren wij na vandaag over grenzen aangeven?

Mijn grenzen aangeven, vind ik soms zelf ook lastig

Even een stapje terug. Het is toch wel heel toevallig dat ik deze week ook in mijn persoonlijke leven met grenzen aangeven bezig ben geweest. Het valt me op dat ik de kinderen nét iets teveel waarschuw zonder bam de consequentie uit te voeren. Ook in mijn werk- en privéleven ervaar ik dat ik soms over mijn grenzen heen ga. Ik merk dat vooral op, wanneer ik me onzeker en verward voel of heel erg moe raak. En ehm.. wat zíjn mijn grenzen eigenlijk precies, vroeg ik me toen af.

Lees ook: “Driftbuien dreumes, wat moet ik doen of moet ik het laten?“

Hoe kom ik erachter wat mijn grenzen zijn?

Logica: Als ík niet eens precies weet wat mijn grenzen zijn, hoe kan ik ze dan bewaken? Op internet vind ik 3 goede vragen om erachter te komen wat mijn grenzen zijn. Interessant!

1. Ik heb het recht om te vragen om…
2. Anderen mogen niet…
3. Om mijn tijd en energie te  beschermen, is het geoorloofd om..

Mijn uitkomsten rollen er al snel uit

Ik heb het recht om te vragen om.. hulp bij de kindjes en advies te vragen bij moeilijke situaties. Anderen mogen niet.. mij slaan, mij emotioneel terroriseren en in mijn spullen neuzen. Om mijn tijd en energie te beschermen is het geoorloofd om.. van gedachten te veranderen, fouten te maken, een stapje terug doen als het me teveel wordt, op tijd naar bed gaan en “Ik weet het nu niet” of “nee” zeggen.

Mijn grenzen bij opvoeden

Hmm. Heel interessant om hier eens bewust bij stil te staan. En om vervolgens het bruggetje te slaan naar opvoeden.. opvoeden is voorleven, vind ik. Zelf het goede voorbeeld geven dus!

Emoties mogen er zijn en dit zijn mijn grenzen!

Afijn. Het treinbaanverhaal bevat nu twee huilende kids en een mama die het allemaal probeert goed te doen. Ik pak de kinderen stevig beet: “Jij gaat hier zitten en jij hier! Nu gaan we om de beurt vertellen hoe we ons voelen en wat nu onze grens is!”

Dochterlief is boos omdat de treinbaan 1000x wordt gesloopt en dat haar broertje niet naar haar grens luistert. Ze is ook boos op zichzelf, omdat ze uit frustratie begon te slaan. En dat wilde ze helemaal niet. Ik spreek vervolgens voor mijn 3 jarige boy. Zijn grens is dat hij niet geslagen wilt worden. En ik? Ik ben boos omdat de kinderen niet naar mij luisteren als ik zeg: “Stop! Niet slopen en slaan!” Maar ook op mezelf, omdat ik al eerder mijn grens aan had moeten geven.

De druk is er af. We maken die dag de afspraak dat we onze grenzen goed aangeven en elkaars grenzen respecteren. En ik als moeder, zal daar extra op toezien en geen waarschuwingen blijven herhalen.

Ik vond het fijn om alles even concreet hardop te benoemen. Duidelijkheid naar elkaar en voor mezelf.

En zo leerden wij ons lesje grenzen aangeven

“Hmmm.. wie is hier wie aan het opvoeden?”, denk ik lachend in mezelf ;-). Ach ja. Zelfkennis over mijn grenzen, zal ook mij als persoon bij veel dingen in het leven helpen! En als mama doe ik ook maar gewoon mijn best. Ik heb met mezelf afgesproken om niet meer zo zwaar te tillen aan dingen. Leerpuntje en doooor.

Ook lezen: “Lastig: mijn beauty grenzen combineren als moeder en als huidtherapeut“