Consequent zijn en grenzen (mijn opvoed knelpunt als gescheiden moeder)

Het is zomervakantie en ik heb na de scheiding voor het eerst in mijn leven de kinderen twee weken alleen. Ik kijk er naar uit, we gaan allemaal leuke dingen doen, en ik heb een mooi plaatje in mijn hoofd. Na een paar dagen zit ik ’s avonds uitgeblust in de tuin. Het bedritueel duurde weer uren en mijn energie is leeg. Ook overdag zijn de kinderen (van 4 en 7) mijn grenzen aan het uittesten. Een nieuwe consequentie strijd? Jep… Over mijn leerpunten op het gebied van consequent zijn en grenzen aangeven.

Dit is niet de eerst keer dat ik tegen die grenzen aan loop… 😉 Lees ook: “Een lesje grenzen aangeven, in huize Jungle”

Hulp vragen bij consequent zijn en grenzen aan geven

Ik weet het van binnen wel, waar ik tegen aan loop. Tijdens mijn huwelijk waren dit precies de dingen waarbij ik riep: “Schat, wil jij effe…”. Hun vader deed dan het strenge woord. Nu moet ik het echter zelf oplossen. Het zelf aangaan.

Ik mijmer een beetje tegen mijn tijdelijke huisgenoot. Hulp vragen is niet mijn sterkste kant. Maar ik doe het toch, want blijkbaar kom ik er met mijzelf niet uit. Wat kan ik anders doen qua consequent zijn en grenzen aangeven?

Een confronterende spiegel

Het punt is dat ik niet duidelijk mijn grenzen aangeef en ook niet consequent ben in bepaalde situaties, zoals bij het naar bed brengen. Mijn idee bij het bedritueel is liefdevolle moederaandacht, voor allebei de kids een persoonlijk momentje, gezellig een boekje lezen, etc.

De realiteit is dat ik regelmatig verzeild raak in eindeloos gedoe met tanden poetsen, tijdrekken en kinderen die continu de trap afkomen of steeds bij mama in bed willen slapen. En alles wat ik wilde was een gezellig momentje voor bedtijd..!

Dat dus.

Ik wilde té graag een gezellig bedmomentje. Hierdoor bleef ik “dreigen” (als je dit niet doet, lees ik geen boekje voor). Of bleef ik maar meegaan (met de tandenborstel achter de kids aanlopen, nog een slokje water, het aanhoren van 1000 redenen waarom dit of dat).

Er kwamen wel harde grenzen uit mijn mond, maar zo hard waren ze niet, want de daadwerkelijke consequentie uitvoeren stelde ik steeds uit.

Harde grenzen VS liefdevolle moeder

Een liefdevolle moeder zijn, is in mijn hoofd al gauw eentje zonder straf of ruzie. Een probleem moet toch ook zonder boos gedoe opgelost kunnen worden? Maar straf of ruzie is anders dan een consequentie.

Ik hoorde een mooie vergelijking over consequent zijn. Als jij door rood rijdt en je krijgt een boete, dan is dit gewoon jouw consequentie. Je weet het van te voren, je doet het toch. Je krijgt de consequentie en natuurlijk ben je pissig. Maar eigenlijk vooral op jezelf.

Eyeeee-openerrrrr (-:

En hier nog meer: boeken over ouderschap en opvoeden

Plan van aanpak: grenzen en consequent zijn

Ineens zag ik het licht van mijn probleem. En ik prent mijn nieuwe plan van aanpak in mijn hoofd:

1. Van te voren op een rustig moment uitleggen wat mijn “nieuwe” grenzen zijn.
   Jongens, mama gaat duidelijker haar grenzen uitleggen, als er iets moet gebeuren. Mama legt het 2x uit en als je dan nog steeds niet luistert, volgt bij nummer 3 een consequentie. – Ook fijn voor mijzelf om het zo hardop te zeggen.
2. Ik vertel duidelijk mijn boodschap (“de grens”)
   Wil je je schermpje wegleggen, want we gaan zo eten. (dit is nummer 1)
3. Laatste keer herhalen en consequentie benoemen
   “Dit is twéé..!” Ik vroeg net om je schermpje weg te leggen, omdat we nu gaan eten. Als ik drie moet noemen, mag je morgen (of na het eten) niet op je schermpje. Geef dus maar hier.
4. Daarna volgt de consequentie
   “Oké, dríé. Mama heeft het nu al 2x uitgelegd, morgen heb je dus de hele dag schermpjesstraf.“
5. En voor mijzelf: DOEN wat ik zeg, dat ik ga doen!
   Als ik de consequentie heb benoemd, MOET ik die ook uitvoeren. Anders ben ik niet serieus. En de juiste consequentie verzinnen, vond ik nog best lastig. Zeker omdat zoiets altijd snel in het moment gebeurd.

Hoe ging het met mijn grenzen en consequent zijn?

De eerste twee dagen waren vreselijk, moet ik je eerlijk zeggen. De impact der verandering, ofzo. De kids waren natuurlijk niet gewend dat ik deze “strengere” consequentie ook daadwerkelijk ging uitvoeren. En ik was erg zoekende naar; wat is nu een passende consequentie. Het liefst iets dat een direct gevolg is, en niet iets op de volgende dag.

Niet tanden poetsen en de volgende dag geen snoep, is voor die jonkies denk ik ook te lang. Beter een consequentie die direct op volgt. Maar dat vind ik soms wel lastig om zo snel direct iets te verzinnen. Als ik het niet weet, dan heb ik een soort basisconsequentie en dat is 4 (of 7) minuten op je kamer zitten voor straf – tot dat ík je eruit haal.

Na een paar keer schermpjesstraf en een nacht slapen zonder lievelingsknuffel (en ja, dat deed au aan mijn hart), werd alles duidelijker voor ons alle drie. De kinderen weten nu dat mama meent (en doet!) wat zij zegt. En mama heeft geleerd dat liefdevol zijn óók samen gaat met harde grenzen en consequenties. Na elke straf maak ik een klein praatje met ze. Ik vraag ze dan altijd: “En wáárom heb je nu straf gehad?” .. “Hoe gaan we dit in het vervolg oplossen?”. En daarna een dikke goedmaakknuffel of -kus.

Boeken tips over grenzen aangeven en piekeren in je hoofd

Waar ik vooral veel aan heb, is de andere kijk op boosheid na de consequentie

Boosheid na de consequent of straf is voor niemand hier leuk. Maar dit is iets waar de kinderen zélf mee moeten dealen (net zoals “mijn boete” na door rood rijden). Hier leren ze juist van, omdat zij bij zichzelf te rade gaan. Het is niet iets wat ik moet wegnemen, omdat ik zo graag een liefdevolle moeder wil zijn.

En is er nu heel veel veranderd qua opvoeden en het dagelijkse leven?

Soms hoop ik dat met een nieuwe Eureka-les alles verandert en helemaal is opgelost. Het grappige is dat het spel van “consequent zijn en grenzen aangeven”, gewoon door gaat. De rest van de vakantie doe ik leuke dingen met de kids en gaan we lekker veel naar buiten. Maar gedoetjes zijn er nog steeds. Kinderen blijven kinderen. En ik blijf ik. Maar intern voel ik mij wel veel rustiger. Het doet mij denken aan deze mooie quote waarmee ik afsluit:

“Before enlightenment; chop wood, carry water. After enlightenment; chop wood, carry water.” Zen Koan