Driftbuien dreumes, wat moet ik doen of moet ik het laten?

Had mijn dochter ook zulke dreumes huil- en driftbuien? My god. Buddhaboy is over een paar dagen alweer 2 jaar. Nog tot kort geleden was het zo gezellig dat hij al mijn vragen met een schattige en overtuigende “ja!” beantwoordde. Nu is het neh, neejj, neehehehee en neeeeee! Wat moet ik doen bij driftbuien dreumes? Of moet ik het laten…

Ook leuk: “Omdenken en twee is jeej”

Welkom bij de fase: driftbuien dreumes

Onze huisvriend het plastic fietsje wordt met volle overtuiging van het trappetje geflikkerd. In de keuken geef ik een bekertje limo. Met de stoutheid in zijn bruine ogen (omg ik zie mezelf), kijkt hij wat ik doe als zijn handjes heel bewust.. beng! .. het bekertje loslaten. Limo all over. Lekker plakken. En stiften? Wat nou papiertje. Het tafelblad van de Ikea stoel fungeert prima als schilderspalet. En kijk mamaaa. Ik heb een tattoo op mijn armen en gezicht. Verder is klei gooien natuurlijk leuker dan kneden. En of course.. Het zichzelf vol overgave op de grond werpen. Het is duidelijk. Je wilt niet 😉

Beddddtijd

In mijn ooghoeken kijk ik naar de klok. Mag ‘ie al? Kreunend vragen we aan elkaar: “Doe jij ‘m?” En ’s avonds ploffen we op de bank. Pfoee wat een energie kost deze fase. Toch lachen we ook rijkelijk. Over al die gekke streken en stoute dingetjes. Hij gaat zijn eigen ding uitzoeken en dat is opgroeien 🙂 Zit ‘ie voor straf in de gang, zien we zo zijn slofjes één voor één onder de deur door geschoven worden. Hij klimt op dingen en ik zie gevaar! Maar dat trotse smoeltje, als hij daarboven zit, is goud waard. “Een sprongetje” verzuchtten we, met overgave. Je doet er niks aan. Of wel?

Ook lezen: “Omdenken en huisregels met kinderen”

Is grenzen stellen de oplossing?

Als ik even niet wil spelen of in de keuken aan het koken ben, dan komen de dikke krokodillentranen. En een geluid erbij! Tjongejonge. Natuurlijk moet ik “gewoon” grenzen stellen. Nee is nee. Duidelijk voor iedereen. En je geeft direct het goede voorbeeld. Maar er zijn genoeg situaties dat dat net effe niet lukt. Of dat toegeven minder energie kost. En laat grenzen stellen nu net mijn mindere kant zijn.. Alhoewel de tegenhanger, mijn engelengeduld, juist weer in andere situaties van pas komt (-:

Nee, let it be is de oplossing

Dankuwel burn out. Voor deze mooie les. Ik laat het allemaal gewoon zijn. Ik doe mijn best met grenzen stellen. En waar het niet lukt, dan is het maar zo. Dan hebben we maar wat meer gedrein in huis. Het is een fase en het mooie van een fase is, dat het ook weer voorbij gaat. Ondertussen leert buddhaboy zijn lessen des levens. En mama ook. Maar dan zonder dat demoontje op mijn schouder, die maar al te graag naar de mogelijke mislukkingen wijst.

Ook lezen: “Minder stress als moeder: leef in het hier en nu”

Ik ben zo dankbaar. Dat ik het leven voor mezelf nu niet meer zo moeilijk maak. Maar ja, toch zit ik zeker tijdens deze fase af en toe met m’n handen in het haar. Dus als jij een handige tip hebt bij dreumesbuien. Kom maar door, kom maar door! Much love, Lori