Over doorslapen maar toch slapeloze nachten door piekeren

Na toch een soort slaaptraining een beetje laten huilen voor doorslapen, maar dan op onze manier, hebben we eindelijk rustige nachten.

Over doorslapen maar toch slapeloze nachten door piekeren en het verantwoorden van je keuzes

De ernstige slapeloze nachten omdat ons meisje huilt, zijn dus gelukkig voorbij. Maar slapeloze nachten, of eerder gezegd het piekeren en niet kunnen slapen komen daarvoor langzaam in de plaats. Ik ben mama. Alweer 20 maanden, maar nog steeds blijft het gek. Zo verantwoordelijk te zijn, elke minuut van de dag. De kleine vraagstukken, maar desalniettemin van groot belang als ouder zijnde. Het continu “verantwoorden” van je keuzes. En langzaam kom ik er achter dat voor één vraagstuk duizenden oplossingen zijn. De een natuurlijk beter dan de ander. Maar mijn oplossing zit er ook tussen. En die vind ik goed. Maar ik voel ook dat een ander er dan bijvoorbeeld helemaal niet zo over denkt. En ik? Ik heb dan het gevoel dat ik mij hiervoor moet verantwoorden op een bepaalde manier.

Toch blij met het laten huilen

Een eindeloze 15 maanden had ik een slechte huid met wallen tot aan mijn oksels omdat wij, zeg maar geen doorslaper hadden. “Een baby slaapt door vanaf vier maanden”, las ik zeer gefrustreerd, nou echt niet. En ik was die-hard tegen het laten huilen, in de veronderstelling dat een huilende baby niet voor niets huilt en dat er dan wat is. Dat vind ik nog steeds, maar op een gegeven moment was het dan toch tijd, het Laten Huilen. We – uhm ik – had daar wel veel moeite mee, maar het is niet voor niets geweest. Even doorzetten en – jaja – consequent zijn daarin, heeft nu geresulteerd in een dreumesje dat heerlijk doorslaapt, in haar eigen bed. Een goddelijk uitgeruste nacht van zo 19.00 tot 8.00 uur. HOE LEKKER! Overigens met ziekte en zo komt ze wel eens ’s nachts, maar dan is er ook een reden.

En.. wakker, wakker, wakker

Slapeloze nachten en piekeren

Daarentegen kan mama goed piekeren over ditjes en datjes. Daar heb ik nu de tijd voor ’s nachts hè 😉  En nog steeds áls ze dan huilt, spring ik op om vervolgens weer te gaan zitten en mijzelf streng toe te spreken: “Laat het nou maar even”. Terwijl ik ’s nachts verder dagdroom over wat ik morgen met haar zal gaan doen? Of ik überhaupt wel genoeg met haar doe. Of ze wel genoeg buiten is? In de gezonde buitenlucht. Maar ja, in feite blijf ook ík liever binnen met die kou en dat vieze weer. Moet ik nu weer tegen de oppas zeggen dat ik gewoon liever wil dat ze gewoon water drinkt in plaats van sapjes? Of dat haar luier wéér zeiknat was toen ik haar ophaalde. En is het eigenlijk wel gezond dat als ik werk, haar maar 5 minuten ’s ochtends en 5 minuten ’s avonds zie voordat ze weer gaat slapen? Hoe gaat het eigenlijk bij andere kindjes die… nou ja, en zo voorts dus.

Het verantwoorden van je keuzes; wil ik té gezond zijn?

Tja, toen kwam ineens het vreemde bericht in de media over dat kindjes té gezond aten en daardoor ondervoed raakten. Ik meteen onzeker, ojee, ben ik zo’n ouder? Staar ik mij hierop blind? Ik dacht juist dat ik het goed deed zo. Goed, even afstand nemen van je eerste emotionele reactie en realistisch kijken naar de situatie. Nee. Volgens mij eet ze echt wel goed zo! Waarop ik een aantal dagen later ineens onzeker werd of onze bunkeraar misschien niet juist te veel at? Dan de vraag van een andere goedbedoelde ouder of ze een koekje mocht? “Liever niet” om mij vervolgens te verklaren met een heel verhaal waarom ik dat vind en mij tegelijkertijd schuldig voel van, ahh, ontneem ik mijn kind niet teveel daarin?

Lees verder; en toen kwam niet-doorslaap baby nummer 2 😉 “Gedachten dagboek; mijn niet-doorslaapbaby & het plan“

Met de beste bedoelingen voor je kleine, omdat jij vindt dat iets wel of niet goed is voor hem of haar. Maar ook schuldgevoel, is dit wel werkelijk het juiste omdat een ander er weer zo’n andere mening over heeft. Tja, daar lig ik wel eens wakker van.