Corona: mijn leven is niet zo heel anders & hoe ik ineens mijn kracht zag | Column

Op mijn socials komen tijdens de Coronaperiode een boel anti-verveeltips en dit-moet-je-allemaal-doen-dingen voorbij. En het enige dat ik kan denken is: ik verveel me helemaal niet! Eigenlijk is mijn leven niet heel anders dan normaal. Ik raak geïnspireerd door een prei uit Frankrijk en regulair Wendy, een reiziger ergens in Spanje. Ja, zo gaan die dingen bij mij. En dankbaar voor mijn leven in deze chaotische tijd, zie ik ineens míjn kracht..

Ook leuk: Column | Over mijn internet issues “onder een steen”

Ogen open, antennes uit

Zo’n crisis als corona kan mij namelijk heel onzeker maken. Ik trek me al het leed van alle mensen zo aan en het daily (hourly!) nieuws voedt dit op niet zo’n fijne manier. Van bedrijven die als bosjes failliet gaan, tot aan mensen die zich financieel geen raad meer weten. Ontslagen en tekorten. Zieke mensen die dood gaan en alleenstaande moeders die proberen thuis te werken, terwijl ze hun kinderen trachten te scholen. Overwerkt zorgpersoneel. Ambulances op en af. Oké dit is niet zo gek als je pal naast het ziekenhuis woont, maar het valt wél ineens heel erg op. Vanuit het zolderraam zie ik een persoon uit huis getakeld worden, door mannen in witte pakken. Best surrealistisch en de doemscenario’s draaien op volle toeren door mijn hoofd.

Opstootjes in de supermarkt

In de supermarkt sta ik naast een opstootje tussen twee vrouwen, waarvan de één reageert uit de 1,5m-regel angst, dus de andere vrouw mag het blikje doperwten NIET pakken. De verbaasde vrouw ontvangt een stortvloed aan woorden, wordt ook boos en kijkt mij aan. “Dit is toch niet normaal?” Ik reageer wat rustig. Opper: “Ze is misschien erg bang, dat ligt bij haar. Neem het niet persoonlijk en geniet en maak wat moois van je eigen dag.”

Vervolgens bij de bakker durft een andere persoon niet door de deur naar buiten, omdat er een meneer staat te wachten. Wat eigenlijk netjes is, want er mogen maar 2 mensen naar binnen. Nieuwe regels. Maar ja.. die 1,5m! Tóch te dichtbij. Het enige dat ik kan doen is de beduusde man een begripvol lachje schenken en de weggesnelde, angstige vrouw mijn telepathische liefde.

Ik wil wat doen

In dit soort situaties heb ik heel erg de behoefte om iets te doen. Aanmelden bij het ziekenhuis schiet door mijn hoofd. Maar ja, ik heb zelf ook kids en een astmatische vader. Kinderen van anderen opvangen? Ik heb geeneens een eigen huis.. Ik ben niet de enige met deze behoefte gelukkig. De president van Libanon maakt een vrolijk lied over afstand houden en een chocolaterie elders maakt paashazen met mondkapjes.

Ik grinnik stil in mezelf. De essentie is dat mensen graag iets willen doen en elkaar willen helpen. Mooi. De uitwerking soms eh…

Al die Facebookmensen ook!

Ook op Facebook zie ik mensen die elkaar ervan willen overtuigen, wat het beste is om te doen. Van: “Volg de regels, #stayhome!”, tot “vecht nu terug tegen verplichte vaccinaties met ingespoten nanotech  en powercontrol met 5G”. 

Ik verzucht gefrustreerd: “Pff.. al die Facebookmensen ook!” Best denigrerend. Mijn oprechte sorry voor deze gedachtegang. De essentie is wederom dat we goed willen. Voor onszelf, voor elkaar. We willen vrijheid. En we willen veiligheid. De uitwerking soms eh…

Maar op datzelfde irritante Facebook komen ook dingen voorbij die mij wél inspireren. Zoals die prei dus. Mijn Franse vriendinnetje vertelt zo liefdevol over de worteltjes van een prei. Haar geloof in god en hoe de natuur het bedoeld heeft. In haar mooie monoloog komt voor mij de vraag naar voren: wat is MIJN kracht? Hoe kan ík bijdragen? Iets om even te laten sudderen..

No control & in control

Tja. Voor mij als toch wel innerlijke controlfreak is deze corona-crisis vooral een licht sadistisch porretje van: “Ha-ha, controle?!”. Er komt wat komt. As The World Turns.

Gek genoeg, is mijn innerlijke gevoel al met al heel rustig. Want over heel veel dingen heb ik inderdaad geen controle. Maar waar ik wél wat mee kan, is de mate waarin ik meevaar met veranderingen. Zo zie ik een volgende inspirerende video van reiziger Wendy in Spanje. Haar boodschap: is deze steen gewoon een solid rock? Een door de mens bedachte harde definitie? Of is het een iets, dat is samengebracht door energie. Met plus, min en met tussenruimte. En zijn wij dat niet allemaal? IS dat het niet gewoon? Een energie van mensheid; plussen en minnen. Met lege ruimtes, tussenstukken, en toch zo verbonden? De energie die je uitstraalt, bén jij. En in die zin heb je juist zelf controle. Ik voel wederom de onderliggende boodschap: wat is MIJN kracht? Hoe kan ík bijdragen?

Zo wil ik het zien. Zo ZIE ik het!

Geen wc papier? Dan neem ik toch één van de wasbare billen doekjes. Kan ik niet naar een evenement? Dan zet ik de radio thuis aan en doe een dansje met mijn kids. Of alleen. Kan vriendinnetje X niet met mijn dochter spelen? Dan bel ik vriendinnetje Y. Is mevrouw Z angstig of boos in de supermarkt, dan kan ik haar nog wel een liefdevol lachje geven. Ik zie je, je mag er zijn, óók als je even angstig bent, boos, verdrietig, of als je je even geen raad weet. 

Bedrijven die failliet gaan? Ja. Helaas. Maar ik zie vooral MKB die super creatief meevaart en op zoek gaat naar andere manieren. Andere – ineens zichtbare – inkomstenbronnen. En met wat out of the box en samenspel, lukt dat eigenlijk heel goed. Ik zie mensen die de zorg ineens heel erg waarderen en onnodige producten en diensten wat meer links laten liggen. Mensen die ineens waarderen, wat er allemaal wél in supermarkten ligt. We zijn dankbaar voor personeel dat staat te werken, terwijl deze mensen eigenlijk misschien ook wel heel erg bang zijn. 

En ik kan zelf wél veel nuttigs doen om bij te dragen. Een kaartje naar de oudjes. Een praatje hier, lachje daar. Thuisschool vind ik soms écht frustrerend. Zeker wanneer mijn dochter de concentratie van een lantaarnpaal heeft tijdens rekenen, terwijl ik met deze dingen een ijzeren focus kan hebben. So be the difference. Zij heeft op haar manier een mega concentratie. En zo ontdek ik na twee uur stilte, dat ze op eigen houtje een fantastisch knutselwerk heeft vervaardigd! Dan ben ik ZO trots en dankbaar. Dát wil ik zien. Dáár wil ik naar kijken! En misschien zie ik mijn vrienden niet veel, maar telefonisch hebben we wel mooie gesprekken. En qua inwonen bij mijn ouders met mijn kids? Dat is soms best een uitdaging hoor. Maar de liefde, gezelligheid en mooie gesprekken die het ook oplevert zijn onbetaalbaar. 

En toen keerde mijn blik van naar buiten, naar binnen

Deze wazige coronaperiode helemaal begrijpen, zal ik niet. Ik heb geen klip-en-klaar antwoord. Helpen op grote schaal of het oplossen, valt ook niet binnen mijn mogelijkheden. Maar de vrijheid om mijn leven te leven op mijn manier, heb ik wel. Ook binnen deze omstandigheden. Ik bepaal de keuzes die ik hierin maak. En deze reality-check is voor mij heel goed. Omdat ik van binnen zoveel onzekere gedachtes kan hebben, of ik het wel waard ben, enzo. Ik bedoel, wat kan ik nou bieden? Wat kan ik nou bijdragen? Ik zoek het vaak véél te groot, waardoor ik verdwaal.

Weet je, ik kan inderdaad heel veel niet en daar kan ik wel naar blijven kijken. Maar op kleine schaal kan ik vooral heel veel wél. En daar zie ik ineens mijn kracht. Dat ik bijvoorbeeld graag mijn liefde doorstuur naar de mensen om mij heen. Dat ik een eindeloos begrip heb voor situaties, persoonlijke verschillen, ideeën en meningen. Dat ik de ander nooit veroordeel. Dat ik goed kan luisteren en een soort vertaalslag kan maken voor persoonlijke inzichten. Mijn burden, dat eeuwige denken (tobben en twijfelen), is soms mijn dikke vette valkuil, maar tegelijkertijd bereik ik er ook zo veel wél mee.

En dat is waarom mijn leven op dit moment niet zo heel veel anders is. Ik ben gewoon ik. Ik probeer nog steeds gewoon goed te doen. En dat gaat met ups en downs. Ik leef. En dat is het. Iedereen heeft zijn superpower. Een innerlijke motivatie. Zijn life purpose. Het goddelijke. Of hoe je het ook wilt noemen. Ook ik. Ook jij. En dat is wat ik kan zien, als ik mij open stel. En daarmee kan ik bereiken wat ik wil.