Ik ben volledig afgebroken. De eerste dagen na mijn mental breakdown zijn zo onzeker. Ik zit in een achtbaan. Tergend langzaam omhoog, met plotselinge ademverstikkende duikvluchten. Met verwarrende loopings langs inzichten. Maar toch ook met kalme momenten, waarin je de wind hoort fluisteren: “laat het nu allemaal maar gebeuren”. Het is ergens.. bevrijdend. Drie weken geleden begon mijn burn out en nu gebeuren er allerlei dingen. Vol spanning en met zweethanden, zette ik mijn kwetsbaarheid online “Dag Rainbows & Unicorns, hello fucking Mental Breakdown (hoe begint een burn out)”. Zoo, zó bedankt voor jullie lieve appjes, Facebookreacties, reacties op mijn blog en Instagram. Overweldigend. Ik sluit jullie in mijn hart. Dank je, dankjewel!
Meer info: “boeken over burn out”
Inhoud
Los van controle, planning en perfectie
Weet je, ik plan altijd alles. Tot in de puntjes. De verplichtingen van mijn kids. Het gezond eten en vooruit koken. De boodschappen bestellen. Een weekeetschema. Een sporadisch dutje tussendoor. Mijn werk to-dolist. Alle afspraken. Dat geeft me controle. Zekerheid. Ik streef naar 150% perfectie. En dat ging allemaal best goed. Dacht ik. Mijn breakdown bleek dus dat kneiterharde kantelpunt. Een flinterdunne scheidingslijn, tussen de uiterste perfectie van mijn kwaliteiten en het belanden in mijn dikke, vette valkuil. De noodrem van moeder natuur gaat van kracht. Een oerkracht. Mijn lichaam en geest kunnen slechts slaafs volgen.
..Ik vraag mijn man om zo snel mogelijk de kids bij me weg te halen en te gaan. Ik stuur een kort berichtje naar werk. “Ben ziek”. Smijt mijn telefoon weg. Mijn kleren uit. Ik maak mijn kruik zo heet mogelijk en kruip in bed. Mijn hart bonst en handen trillen. Met mijn hoofd in mijn kussen denk ik: “Uit mijn lichaam, uit mijn lichaam, uit.. uit.. uit!!” Ik val in slaap.
Burn out en nu? De eerste stap naar hulp
Oh boy, dat gevoel als je dan wakker wordt, is onbeschrijfelijk verstikkend. De eerste vraag die door mijn hoofd spookt is een hopeloze: “Oh mijn god, wat moet ik nu..?” Radeloos bel ik mijn moeder: ..Mam, ik kan het niet meer aan. Ik ben ingestort. En ik kan niet meer voor de kids zorgen. Ik draai compleet door van het huilen van dreumesboy. En ik kan ook niet werken. Niet functioneren. Ik voel me leeg. Ik kan het allemaal niet meer. Help me.
Mama komt langs en we praten en praten. Mijn verwarde flarden van gevoelens, breit zij tot een conclusie die voor mij niet meer zichtbaar was. “Lori, je bent door al je reserves heen. Er kan niks meer bij. Elke druppel is teveel.” Deze conclusie maakt me wel kalm. Ja. Ja, logisch. Daar kan ik wel wat mee. Maar nog geen seconde later ontspringt een hete vlam door heel mijn lijf. Hoe kan ik dit niet hebben zien aankomen? Wat doe ik verkeerd? Wat moet ik NU doen? En hoe gaat dit dan de rest van mijn leven, als ik het nu al niet aan kan?
Mijn moeder moet lachen. Dat is weer typisch Lori. Beetje dramatisch. Dat het nu niet gaat betekent niet dat het nooit niet gaat. Ik lach ook, het ijs is gebroken en ik ben klaar om de strijd met mezelf aan te gaan. Maar van binnen ben ik bang.
En toen? Loslaten = Killing!! Alles annuleren
Wat ik extreem moeilijk vind is toegeven (aan mezelf) dat ik iets niet aan kan. Pff, en dan laat mijn moeder mij verplicht hardop zeggen: “Ik. Kan. Het. Niet. Meer. Aan.” En nog een keer. Eerst zacht. Dan hard. Dan huilend. Auch!
Vervolgens moet ik mijn werk annuleren. Voor de rest van de week! What?! Snoeihard, voor een workaholic like me. Hoe dan.. Dat is niet nodig. Een dagje vrij is wel voldoende. Het is te druk. Ik heb dingen. Mijn tegenstribbelingen verliezen de strijd. Om nog even door te gaan annuleer ik de tandarts. Mijn wimpers. Een verjaardag. Auch nummer twee!
Vervolgstappen. Helse obstakels en heldere inzichten
Om een rustige vibe en ruimte te creëren neem ik nog meer stappen deze week. En damn, deze stappen hakken hard in op mijn ijzersterke zelfbeschermingsmuur. Maar diep van binnen weet ik dat ik moet, om hieruit te komen.
Social media en telefoonverslaving?
Ik stap uit mijn comfortzone en “post” een Facebookbericht naar vrienden dat het niet meer gaat en ik ben ingestort. Bam! Dag altijdgezellig pokerface. Ik verwijder social media van mijn startscherm en boycot mijn telefoon. Blijkbaar ben ik toch wél gevoelig voor het welbekende picture perfect bij anderen. Een telefoonverslaving? Zwak hoor dat je je zo laat beïnvloeden. En wat moet ik nu dan, zonder telefoon?
Ik ben open en vraag hulp
Ik heb een fijn gesprek met mijn baas. De mogelijkheid om taken anders in te delen geeft me ruimte om hierover na te denken. Kut. Ik dacht. Hoopte. Wilde dat ik dit alles zo wel vrolijk en lekker ambitieus op 150% kon voortzetten.
En auch nummer 3. Ik vraag hulp om op mijn kids te passen. Zoveel mogelijk. Weg bij mij. Dit doet me nog wel het meest pijn. Dat ik zo diep zit, dat ik niet eens meer voor mijn kids wil of kan zorgen. Het huilen versteend me. Ik vind het zo sneu dat zij nu gewoon geen functionerende moeder hebben. Echt. Fuck zooi.
Met zo min mogelijk contact naar de buitenwereld, probeer ik wél elke dag met een intimi in gesprek te gaan over mijn situatie. Ik wil ideeën op doen. Inzichten. Vriendinnen herkennen en beamen het “alle ballen hooghouden fuckshit”. Ze geven lieve tips. Neem je tijd. Ik wil ook wel oppassen. Misschien kun je met iemand gaan praten. Ga eens naar de huisarts. Doe wat voor jezelf. Of gewoon een simpel luisterend oor. Met mijn vader drink ik een koffietje. We brainstormen nuttig over het beter inrichten qua werkdingen.
Zorg voor mezelf
Ik stel een verplichte avondklok in. Om 11 uur in bed. En slapen. Soit, om half 1 slapen en 6.15 uur opstaan, met gebroken nachten is inderdaad niet zo handig. Daarnaast download ik wat meditaties. Ik ga een lange dag naar de sauna, alleen. En ik ga midden op de dag in een leeg huis in bad met een tijdschrift. Dat doe je nooit. Ik neem voorzichtig mijn eerste happen lucht, rust en ruimte. Langzaam lees ik alle liefdevolle, bezorgde en warme appjes en ik krijg zelfs een kaartje! Reageren lukt nog niet. Met een enorme weerstand negeer ik alles omtrent werk. Pauze nu.
De wervelstorm is gaan liggen. Het gaat redelijk. Puzzelstukjes vallen langzaam in elkaar. Ik heb 1 grote levensles ervaren: vrienden willen mij ook helpen, maar daarvoor moet ik wel open zijn. Mijn kwetsbaarheid tonen. Helaas drukt een nachtelijke huilbui van dreumesboy weer keihard op de noodrem. Donkere gedachtes verstenen opnieuw mijn hele “zijn”. Met een weergaloze tegenzin neem ik een tweede week vrij van werk. Nee, ik ben er nog niet. Het wordt erger..
Bronnen: Pixabay
7 Reacties
Goed dat je erover kan schrijven en dat je steun uit je omgeving krijgt. Heel veel sterkte.
…Villa BlaBla schreef als laatst…De Huishoud Tag
Oh dat huilen, het breekt. Alles wat erbij komt is teveel. Vinden mensen het raar dat mijn meisje bij mij slaapt. Mensen beseffen vaak niet hoe belangrijk het is om een hele nacht te slapen. Sterkte meis, nu eerst rust zoveel als je kan
Dikke knuffel! Als ik het zo lees klinkt het alsof je nog heel veel moet van jezelf. Meditaties downloaden, sauna, verplicht op bed, verplicht telefoon uit, snel beter worden. En als verplicht ontspannen niet lukt, wat dan? Weer een gefaald gevoel?
Zoals Elsa het zegt: ‘Laat het los, laat het gaan’! Omhels de chaos, het leed, het onvermogen om te kunnen functioneren. Je hoeft niet gelijk te herstellen, er even niet te kunnen zijn is ook ook oké. Stap uit de achtbaan!
Zo goed dat je dit schrijft. Hoe confronterend het ook is om het nu te zien, zwart op wit, dat het niet gaat. Dat is de eerste stap. Lori, ik denk aan je en stuur positieve energie je kant op.
❤
Oh meid, ik lees dit nu pas. (En je vorige) wat heftig en wat een klap.. Ik ben er ook zo een die liefst alles zo perfect mogelijk doet (maar wat minder werkt) en ik kan me heel goed voorstellen dat het kut kutter kutst is dat je nu even dingen los moet laten en jezelf op nummer 1 moet zetten. Zet ‘m op! Fijn dat je zoveel hulp krijgt uit je omgeving!
…José schreef als laatst…Een echt grotemensenhuis
Dikke knuffel Lori, fijn dat je zoveel hulp en steun krijgt. Zit zelf ook op het randje, maar ik kan even niet uit deze situatie weg en pauze nemen. Even doorbikkelen nog en straks komt mijn tijd.
…Marguerita schreef als laatst…Mijn vrijheid geef ik echt niet op!