De stevige schil van mijn burn out doorbreken, paniekgevoelens en spirituele lessen over “weggaan en thuiskomen” in jezelf

De allereerste achtbaan na mijn mental breakdown is zowel verstikkend als bevrijdend. Ik laat mijn werk los, de opvoeding,  verplichtingen. Maar tegelijkertijd kan ik het helemaal niet loslaten. Want ik word geteisterd door schuldgevoelens. Daarnaast probeer ik allerlei acties te verzinnen die leiden tot rust. Ik verwijder social media. En ik sluit me af van de buitenwereld. Ik ben mezelf aan het afpellen en kom langzaam bij mijn meest kwetsbare kern. Er zit alleen nog een stevige schil omheen.

Meer info: “boeken over burn out”

De stevige schil van mij burn out doorbreken

Diep van binnen weet ik het wel een beetje. Ik ben zo erg perfectionistisch. Maar door dat perfectionisme, ben ik continu onzeker. Pas als ik het goed genoeg doe, volgens mijn hoge eisen, ben ik niet meer onzeker. En dát kan alleen als ik alles onder controle heb. Maar terwijl ik daar zo mijn best voor doe (lijstjes afvinken en continu nieuwe to-do’s erbij verzinnen), hoor ik mijn demoontjes fluisteren: “niet goed genoeg”, “het kan nog beter”, “dáár gaat het wel goed”. Toch weet ik alles in mijn leven goed te fiksen. Inkomsten, leuke baan, gezin, hobby’s, vrienden. Ik mag helemaal niet klagen! Maar doe ik de dingen omdat ze goed voelen voor mij of omdat het volgens mijn hoge eisenpakket en gedachtegangen zo hoort? 

Ik weet het allemaal niet meer..

Mijn oude motto: “Niet denken, maar doen”

Mijn levensmotto “niet denken, maar doen”, heeft me door heel wat moeilijke tijden heen gesleept. Het zorgde voor snelheid, daadkracht en zekerheid. Hierdoor heb ik bijvoorbeeld mijn presentatie-angst overwonnen. Mijn claustrofobie en soort smetvreesdingetje werden minder. Maar onbewust heeft het óók geleid tot: niet voelen, maar doen.

Continu bezig in gedachten

Naast die actiemodus, ben ik ook continu in gedachten. De gebeurtenissen analyseren, betere plannen maken voor de volgende keer. Zorgen dat ik een betere moeder wordt, zorgen dat ik meer uit mijn werk haal. Bezig met dit. Bezig met dat. Door, door, door. Genieten van een rustmoment in het hier en nu? Dat kon ik niet. Zonde van mijn tijd, dat niks doen. Ik bedoel, er is altijd wat te doen! Huishouden, blog, kids, werk, man. Waarom moét ik zoveel (..van mezelf)? En zo liep mijn emmertje voller en voller. Geen oplaadmoment. Ontkenning. En na maandenlange overdruppeling.. stortte ik in.

Step back en weer gaan voelen (bij de psycholoog)

Meditatie kruist mijn pad. En mijn keuze voor een psycholoog met boeddhistische achtergrond, blijkt de juiste. Dat de zorgverzekeraar dit niet dekt, vind ik onbegrijpelijk. Maar ach, het voordeel van een controlfreak? De financiën zijn op orde en er is een potje voor onvoorziene kosten. Deze fijne psych leert me om op adem te komen. En daarmee tot mijn gevoel te komen. Ik hoor een hoop dat haaks staat op mijn voormalige gedachten. Maar het voelt gek genoeg wél goed! Dankbaar sluit ik mijn nieuwe mantra’s in mijn hart. Enkele lessen?

Loslaten lukt niet actief.
Geef het ruimte.
Niks in het leven is volledig zeker.
Gedachten over toen en dan kosten energie.
Leef in het hier en nu.
Vervang to-do’s in opties

Oefenen binnen de veilige muren van mijn gezin

Goeie eye-openers. Nu maar dan gewoon oefenen door vallen en opstaan. Leven heet dat. Oja 🙂 Ik stel mezelf als eerst weer open naar mijn kinderen. Prio 1. In een positieve bui besluit ik 10 minuutjes te spelen. Met aandacht in het hier en nu dus. Wat een hel in mijn hoofd. Ben je er wel klaar voor? Je denkt weer aan iets anders. Waarom kijk je naar de klok. Vind je het niet leuk met je kind ofzo? Tien minuten is toch niet lang? Het lukt je nu al niet. 

Maar.. Wat ik zo mooi leerde, is dat je dus NIKS aan je gedachten kunt doen. Ze komen en gaan. Je doet er niks aan. En ik maar denken dat ik dat bestuur 😉 De conclusie is simpel. Ik benoem mijn gedachten: “razende gedachten”. Niets meer, geen oordeel. Een voorzichtig lachje trekt zich om mijn mond.

Paniek op het schoolplein

Het is nu 6 weken geleden dat mijn burn out begon. Na weken van schoolpleinvermijding, ben ik nu er langzaam aan toe. Een nieuwe dag start, ik ga ervoor en trommel de kids uit bed. Het bekende ochtendritueel. De ene dag verloopt het vlekkeloos, de andere dag niet. Nu is het een beetje gemiddeld. Ik loop tussen alle andere ouders bij school en de opvang. Oeff.. hier gaan we weer.. Ik herken het opkomende paniekgevoel al snel. Het lijkt alsof ik alle stress van iedereen opslurp. Mijn gemene gedachten razen: “Als je dit al niet aankunt, dan lukt het je straks met werken erbij al helemaal niet”. Mijn adem zit hoog. Tranen prikken achter mijn ogen. Ik wil naar huis.

Terugkomen. Thuis en in je hart

De kids zijn bij hun bestemming. Terwijl ik terug loop, probeer ik ook weer terug bij mezelf te komen. Ik verdiep en tel mijn ademhaling een, twee, drie, vier, vijf. En van zes, zeven, acht, negen, tien. De paniek zakt. Vervolgens ben ik me bewust van mijn oppervlakkige gedachten. Die gemeenheid is als een storm boven op zee. Maar daaronder is het altijd rustig. Mijn ziel. En deze vertelt mij kalm: Je zit in een burn out. Je probeert het. Het voelt spannend. Dat is. Dat mag. Ik ben weer thuis.

Een spirituele reis met dankbare levenslessen

Deze strijd in mijn hoofd, gedachten VS gevoel, is zo’n beetje mijn dagelijkse bezigheid. Werkelijk élk moment is mijn bewustzijn aan het herzien. Elke struggle zoals het huilen van dreumesboy, te weinig slaap, een slechte bui, strijd met kleutergirl of een impulsieve of negatieve gedachtegang van mezelf. Het zijn kleine oefeningetjes. Dit kost me veel energie, maar het levert me nog meer op. Steeds een stapje dichterbij mijzelf. Cool!

Een herhalend proces om mezelf te herzien

Maar ik ga er niet om liegen, het is allemaal rete-confronterend. Het verdriet van loslaten en accepteren. De angst voor het onbekende. De continue strijd. Met perfectionisme en zelfhaat als het duiveltje op mijn schouder. De hulpstukken in mijn rugzak zijn mijn dierbaren, mijn antroposofische huisarts, de fijne psycholoog, een bijzondere fysiotherapeute, een boek over meditatie en een flinke dosis wilskracht.

En de eindbestemming?

Dat is een leuke vraag. Mijn arbo-arts zei simpelweg: “Tja, als je bent uitbehandeld bij de psycholoog, dan ben je beter en kun je 100% werken”. Hokje daar, vinkje hier. Maar mijn gevóel riep: “Dit is psychisch. Het kost effe tijd om dit te implementeren, mag het?” Hij vond mijn redenering gek. Ik die van hem. En dat slaat meteen de stok op de drum. Er is geen één juiste manier. Geen één juiste oplossing. En er is geen eindbestemming.

Lees verder: “Minder stress als moeder? Leef in het hier en nu”

Het gaat om het pad dat ik nu bewandeld. Door deze stapjes bewust te ervaren en er te zijn, is voor mij al zo’n grote stap naar geluk! Het is zo simpel. En ingewikkeld tegelijk. De mooiste eindbestemming is: geen. Ik hoef nergens naar toe om te healen, geluk of een oplossing te vinden. Weggaan en thuiskomen, het gebeurt op precies dezelfde plek. Much love en tot de volgende keer!

foto’s: Pixabay