Wie is toch die borstvoedingsmaffia? “De underground maffiose tietenclub”

Daar zitten ze hoor, de gangsters. Zonnebrillen op, tieten bloot en aanleggen maar… Oké, oke, klein geintje. We weten dat enthousiaste borstvoedsters  met goed(bedoeld) advies al snel in dit hokje worden gepropt en anderen een hekel hebben aan deze club. Deze luchtclub. Want er is natuurlijk niet echt zo’n club (of wel?). De borstvoedingsmaffia. Het blijft een gevoelig onderwerp, borstvoeding. En dat is logischerwijs te wijden aan het veroordelen van een keuze ofwel je veroordeeld voelen. En beide moet je niet doen. Ga ik dus ook niet doen, ik wil een stukje schrijven vanuit mijzelf. Over onze borstvoeding.

Ik had best iemand willen kennen die mij borstvoedingstips gaf

Ik had eigenlijk best wel iemand willen ontmoeten uit deze club. Ik wilde heel  graag borstvoeding geven. En ik dacht ook dat het ‘wel effe zou lukken’. Maar dat was dus niet zo. In het ziekenhuis wist ik niet zo goed wat ik moest doen en ik kreeg het even voorgedaan – op drie andere manieren door drie andere verpleegsters, drie keer effe snel. Goed bedoeld natuurlijk maar ik wist nog niks. Gelukkig kwam de melk bij mij wel snel, want ook dat kan een moeilijk puntje zijn in het begin.

Wie helpt je? De kraamhulp?

Thuis, de kraamhulp. Lieve meid, alleen zo jong. Zelfs nog een paar jaar jonger dan ik. Echt een vooroordeel (sorry), want ondanks dat zij “echt geen borstvoeding zou geven zelf”, deed ze me kordaat voor hoe het moest. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Want ik snapte het maar niet, het lukte niet. Ik voelde me zo dom hierin. Maar deze jonge meid bleef me helpen en constateerde op een gegeven moment een te kort tongriempje, waar wat aan gedaan werd, en het ging beter! Joepie.

Je hebt motivatie nodig in het begin

Huilend van de pijn en stuwing en tepelkloven motiveerden mijn moeder en man mij, want ik wilde het zo graag. Ook al zouden zij het wel begrijpen als ik zou stoppen. Dat wilde ik niet. Wat dat betreft ben ik wel een (d)rammetje. En ook toen ik terug naar het ziekenhuis moest, door een borstontsteking, ging de kleine meid gewoon mee, om hoogstpersoonlijk door mama gevoed te worden.

Het is gewoon soms doorzetten

Leuk hoor die borstvoeding. Ja. Wel dus. Helemaal waard anders hield ik dat gevecht ook niet vol. En oefening baart kunst, dat is echt zo. Maar als nou in het begin, een van die gezonnebrilde dames mij – tot aan het irritante toe – bijstond. Was het dan allemaal makkelijker en leuker gegaan in het begin? Wie weet. Want uit ervaring kan ik zeggen, het ís doorzetten. En dan zou zo’n gezonnebrilde dame best handig zijn.